Ontwerpfilosofie
Het eerste dat opvalt bij het uitpakken is de duidelijke sharknose (Triple Seven noemt het Back Positioned Intake) en de kleine celopeningen. Die zijn zelfs kleiner dan die van een zeer recente EN-C waarmee we het vergeleken hebben.
Het tweede is het ontwerp: Triple Seven heeft besloten dat het geen extra naden in het doek wil aanbrengen enkel voor een ingewikkeld kleurenpatroon. Afgezien van twee racestrepen aan de tips is de vleugel dus één kleur. Het oppervlak ziet er strak uit zonder veel rimpels die de luchtstroom kunnen verstoren. De leading edge heeft korte staafjes en de trailing edge de gebruikelijke miniribs. Het ziet er allemaal keurig afgewerkt uit, van de comfortabele remlussen tot de Harken pullies en het sterkeDominico N30 / N20 DMF doek.
De A- en B-stamlijnen zijn gemanteld, de rest inclusief de C-stamlijnenen alle bovenste lijnen zijn ongemanteld Edelrid A-8000-U. Het ontwerp is een hybride drielijner met op sommige cellen een vierde topgalerij. Het gewicht is ondanks de sterke materialen redelijk beperkt gebleven: de maat MS (80-95 kg startgewicht) weegt 4,8 kg. Tegen het einde van het jaar wordt een lichtgewicht versie van de Rook 3 verwacht.

Direct comfort
Op mijn derde dag met de Rook 3 vloog ik een persoonlijk record. Dat zegt mij dat mijn eerste indruk tijdens de Stubai Cup klopte: ik voelde met meteen op mijn gemak onder dit scherm. Dat helpt als je langer en verder wilt vliegen.
De thermiek was nog licht toen ik vertrok, maar de Rook 3 vindt de bellen praktisch vanzelf. Het is soms net een puppy (nou ja, meer een flinke pup) die je naar de thermiek trekt. Vaak draaide dat het scherm al naar de thermiek terwijl de vario nog stil was, zonder dat ik iets deed. Ik voelde meestal eerst de druk op de remlijnen vergroten onder deze omstandigheden, al snel gevolgd door druk op de risers en het harnas. Dat is opmerkelijk, in mijn ervaring geven de meeste schermen voornamelijk feedback over de risers en het harnas. Het scherm trekt zelf de bel in, zonder achterover te hangen of naar voren te schieten. Zodra ik deze tekenen begon te herkennen kon ik mijn thermiek-technieken ook weer verbeteren. Wie had gedacht dat een scherm mijn instructeur zou kunnen zijn!
De remdruk is gemiddeld en het scherm stuurt redelijk direct bij deze vleugelbelasting (ik vloog de Rook 3 midden in de gewichtsklasse, terwijl Triple Seven een hoge belasting aanraadt). Het reageert goed op gewichtsverplaatsing.

Prestaties vergelijken
De wolkenbasis was niet erg hoog op deze dag, dus ik verwachtte eigenlijk niet dat ik de oversteek van de vallei zou halen. Maar de Rook 3 houdt prima hoogte, ook met speed. Hij kan zich prima meten met de meeste recente EN-B's en sommige EN-C's waar ik deze weken mee samen vloog.
De Rook 3 is voorzien van een wat ingewikkeld ogend BC-systeem voor sturen op speed. Het is een reeks pullies en ringen die met een dun koord zijn verbonden, met als doel de B- en C-risers gelijktijdig naar beneden te trekken zonder dat dat al te veel kracht kost. In de praktijk werkt het systeem prima. Bij het lijnen sorteren voor de start had ik er geen last van. Het zachtere deel van de C-riser houdt redelijk comfortabel vast en is redelijk intuïtief om mee te sturen en controleren. Daarbij vervormt het scherm nauwelijks, wat de prestaties ten goede komt.
Ik haalde dus gemakkelijk de volgende bel aan de overkant van de vallei en de Rook 3 draaide al vrolijk uit zichzelf de bel in. We klommen weer naar de wolkenbasis, op naar de volgende kam.
Ik vond de Rook 3 erg efficiënt in de lichte thermiek, zelfs zonder dat het supervlak draait. Het beste leek om het scherm zijn ding te laten doen. Zonder mijn ingrepen (of zelfs als ik video's of foto's maakte tijdens het thermieken) klommen we meestal het snelst.
In wat ruigere omstandigheden onder grote wolken en met een stevige wind die de thermiek uit elkaar blaast, voelde ik dat de Rook wat meer controle nodig had. De vleugeltips worden af en toe behoorlijk opgetild en terwijl de Rook 3 nog steeds naar de lift leek te draaien, vond ik het nodig om af en toe in te grijpen en de rollende beweging te dempen.
Triple Seven raadt aan om de Rook 3 te besturen met een harnas met plankje. Het zou best kunnen dat een betere controle over het rollen daar een van de redenen voor is. De Rook 3 heeft maar weinig neiging om aan te duiken en blijft zelden achter hangen.

Niet voor beginners
"Dus, wat is het addertje?" vroeg een piloot op de landing. Goede vraag. Ik vind dat de Rook 3 aan de uiterste top van de EN-B-klasse zit. Hij presteert veel beter dan de meeste EN-B's waarmee ik heb gevlogen en kan gemakkelijk een aantal EN-C's bijhouden. De eisen aan de piloot zijn navenant hoog.
Het startgedrag van de Rook 3 is prima, maar je moet hem soms wel wat controleren. Hij heeft wat tijd nodig te vullen bij lichte wind en trekt een beetje bij sterkere wind, maar hij blijft op koers en heeft weinig neiging om over te schieten.
De enige spontane 30% inklapper die ik had in deze twee weken resulteerde in een vervelende cravat. Enige handigheid om koers te houden en de cravat op te lossen was wel nodig. Een getrokken inklapper levert opent snel en levert geen problemen op.
Grote oren in stille lucht zijn stabiel, maar na vele pogingen concludeer ik dat het trekken van grote oren in turbulente lucht zelden resulteert in een stabiele vlucht. Meestal begint het open gedeelte van de vleugel een harmonica-beweging die versnelt en de vleugel van links naar rechts laat rollen, wat moeilijk te compenseren is met gewicht. Met 25-50% speed wordt het scherm wel rustig, maar dit is duidelijk geen gedrag dat geschikt is voor een beginnende of onzekere piloot.
De andere belangrijke methode voor snelle afdaling, een steilspiraal, leidt tot aanzienlijk hogere g-krachten dan enige andere EN-B die ik ken. Het lukte mij niet om een stevige spiraal te trekken zonder vlekken te zien. Erwin die het scherm ook enkele keren vloog trok er een SAT mee en verrekte zijn nek bij het inleiden (waarbij je kortstondig in een nose-down steilspiraal zit). Wingovers zijn erg leuk met de Rook 3, maar dit is zeker geen freestyle zweefvliegtuig.

Tenslotte
Op hun website zegt Triple Seven: "Er wordt ons vaak verteld dat 'het niet de vleugel is, het is de piloot'. En hoewel het waar is dat geen enkele vleugel een slechte piloot geweldig zal maken, is het ook waar dat een buitengewone vleugel je vliegen aanzienlijk zal verbeteren! '' Ik kan alleen maar beamen dat de Rook 3 die vleugel is, op voorwaarde dat je over de nodige vaardigheden en valuta beschikt.
Een piloot die met de Rook 3 vliegt, moet zich bewust zijn van en vertrouwd zijn met de kenmerken ervan. Triple Seven is hier eerlijk over. Ze zeggen: "Je haalt het meeste plezier uit een vleugel in deze klas door actueel te zijn, met waarschijnlijk meer dan 50 uur in actieve lucht per jaar, en met wat XC-vaardigheden op je naam", en gaat verder met te zeggen dat je bekend moeten zijn met of de wens hebben om methoden voor snelle afdaling te verbeteren.
Ik zou zeggen dat als je bekwaam genoeg bent om met een EN-C te vliegen, maar je bent niet bereid om de extra werklast in te brengen, dan is dit de vleugel voor jou. Wie heeft er een EN-C nodig als je de Rook 3 kunt hebben?

Plussen en minnen
+Thermiekgedrag: trekt naar thermiek toe, snelle stijger
+Efficiënt glijden ook op speed
+Kwaliteit van materiaal en afwerking
+Direct stuurgedrag

-Ongeschikt voor freestyle vliegen
-Oren vaak instabiel in turbulente lucht
-Pakmaat en gewicht aan de hoge kant

Dit artikel is gepubliceerd in Lift 19, Oktober 2020 en (in het Engels) in Cross Country magazine 213, September 2020.